Mijn hond trok me uit mijn diepste dal 

Terwijl ik uit het raam kijk hoe duiven aan het vechten zijn om een beetje vogelvoer, gaan mijn gedachten uit naar mijn trouwe viervoeter. Waar zou ik nu zijn als hij niet in mijn leven was gekomen? Zou ik in dit huisje zitten? Want een huis met een tuintje was wel een must voor mij en mijn hond. Zou ik nog steeds single zijn, of zou ik al mijn liefde aan een man hebben gegeven in plaats van aan mijn hond? Zou ik in een stoffig kantoor werken, in plaats van het ondernemerschap vanuit huis. Zou ik nog steeds in therapie zitten, of had ik een onherroepelijke keuze gemaakt?

Rico is voor mij niet alleen een huisdier. Hij is genezende liefde. Een vriend voor het leven. Een beschermer. Het geluk in mijn duisternis.

Volgens velen houd ik meer van dieren dan van mensen. Ik kan dat niet ontkennen, het is nu eenmaal zo. Door ervaringen, vaak negatief, ben ik gevormd zoals ik nu ben. Van dieren houd ik altijd. Behalve van muggen. Die kleine monsters vervloek ik, iedere zomer weer. Ik heb mijn hele leven al dieren in huis gehad. Vissen, parkieten, konijnen… ik plukte zelfs wilde dieren van straat. Als klein kind wilde ik alle dieren helpen. Al snel kwam mijn moeder met een hondje thuis, en op dat moment begon een liefde voor honden voor het leven.

In de herfst van het jaar dat ik mijn vorige hond moest laten inslapen, kwam Rico in mijn leven. Zeven jaar later zitten we tegen elkaar aan op de bank, en denk ik aan alle diepe dalen die ik heb overwonnen. Samen met hem. Dankzij hem. Mijn vorige hond heeft alle ellende meegemaakt met mijn ex met z’n losse handjes, het vluchten en het weer intrekken bij moeders. Maar Rico heeft al mijn verdriet gezien. Al mijn worstelingen. Hij heeft me door dik en dun gesteund toen ik aan mezelf werkte bij diverse hulpverleningsinstanties, en alle trauma’s herleefde. Urenlange gesprekken met therapeuten en dozen antidepressiva hielpen nauwelijks. Rico wel. Hij likte de tranen van mijn wangen. Hij trok mij uit het diepste dal waarin ik ooit verzeild raakte.

Rico is voor mij niet alleen een huisdier. Hij is genezende liefde. Een vriend voor het leven. Een beschermer. Het geluk in mijn duisternis. Ook al stinkt hij vreselijk uit zijn bek. Een zoen van een stinkdier is aangenamer. Maar ondanks zijn adem, broccoli geurende scheetjes en glazige puppy-ogen (die je aanstaren tijdens het avondeten) houd ik onvoorwaardelijk veel van hem.